Stormachtige herinnering
As de rollende donder bolderde
deur mien kleine kamer op zolder
en de locht in lichterlaaie leek te staon
zwarte wolken mekare wollen verslaon
dan krèup ik doodsbenauwd mit mien kop onder mien kussen
bibberend en bevend smekend um rust en
tot de terugkerende stilte van de nacht an toe
en het zacht zuvere zingen van mien moe
As de wilde wiendvlagen broesten en brulden
en deur kieren en gaten mien kamertie vulden
waordeur de gebienten stormachtig kraakten
alle knaagdieren uut hun slaop ontwaakten
dan krèup ik doodsbenauwd mit mien kop onder mien kussen
bibberend en bevend smekend um rust en
tot de terugkerende stilte van de nacht an toe
en het zacht zuvere zingen van mien moe
As mien moe zuverzachte begunde te zingen
dan verdwenen – heel biezunder – alle nare dingen
de rollende donder bolderde terogge
en mien zolderkamer wörd weer as vrogger
gien wilde wiendvlagen meer in braand
stilte en rust kalmeerden ’t plattelaand
pas as heur gezang de woeste wolken wus te sussen
lee ik gerust mien kop weer op mien kussen