Auteur: yvonnebijl

Verwarde uren

 

Soms dwaal ik in mijn nachtpon rond

heb geen besef van tijd

plots hoor ik op de achtergrond:

‘Mevrouw ben u iets kwijt?’

 

‘Maar nee mijn kind,

ik ben niets kwijt’

zeg ik haar heel oprecht

alles draag ik dicht bij mij

maar waar blijft steeds mijn tijd

 

Ik leef en slaap en doe mijn ding

precies zoals dat hoort

maar er is in mijn herinnering

zoveel wat mij verstoort

 

Ik weet dat ik zelf moeder ben

maar waar is nu mijn ma

zij haalde mij zojuist van school

ik roep haar achterna

 

Nu dwaal ik in mijn nachtpon langs

en ben mijzelf kwijt

ik ben alleen en oh zo bang

‘Mijn kind, waar blijft mijn tijd?’

Winkelhitte

 

Op een hete, subtropische dag

was het dat ik plotseling zag

dat er niets, maar dan ook niets

meer in mijn keukenkastjes lag

 

Verhit sprong ik op mijn fiets

want een keukenkast met helemaal niets

tja! Dat is toch vreselijk verdacht

wie doet nou toch zoiets

 

In de winkel zag ik tot mijn schrik

dat iedereen behalve ik

helemaal naakt of bijna bloot

niet opkeek van mijn verbaasde blik

 

Ik dacht, ben ik nu gek of wat

dit is toch zeker raar en dat

niemand verblikt of verbloosd

maar loopt alsof hij kleding had

 

Snel rende’ ik weg, geheel ontzet

want van die aanblik, zooo onnet

kreeg ik mij toch een vuurrood hoofd

en werd weer wakker in mijn bed

 

Stormachtige herinnering

 

As de rollende donder bolderde

deur mien kleine kamer op zolder

en de locht in lichterlaaie leek te staon

zwarte wolken mekare wollen verslaon

dan krèup ik doodsbenauwd mit mien kop onder mien kussen

bibberend en bevend smekend um rust en

tot de terugkerende stilte van de nacht an toe

en het zacht zuvere zingen van mien moe

 

As de wilde wiendvlagen broesten en brulden

en deur kieren en gaten mien kamertie vulden

waordeur de gebienten stormachtig kraakten

alle knaagdieren uut hun slaop ontwaakten

dan krèup ik doodsbenauwd mit mien kop onder mien kussen

bibberend en bevend smekend um rust en

tot de terugkerende stilte van de nacht an toe

en het zacht zuvere zingen van mien moe

 

As mien moe zuverzachte begunde te zingen

dan verdwenen – heel biezunder – alle nare dingen

de rollende donder bolderde terogge

en mien zolderkamer wörd weer as vrogger

gien wilde wiendvlagen meer in braand

stilte en rust kalmeerden ’t plattelaand

pas as heur gezang de woeste wolken wus te sussen

lee ik gerust mien kop weer op mien kussen

Bossche Bol Betovering

 

Moi Bossche Bol! Za’k oe iens wat zeggen?

al bi’j nog zo’n lekkere kekke lekkernij

toch bi’j niet zo barre braaf veur mij

Ie lacht mij toe

 

Ik bekiek oe van alle kaanten

gesmölten sukelao roomt rondumme

as een broene laoge glazurende bomme

Ie lacht mij toe

 

Bulten slagroom in de midden

bedekt deur een brosse butenkaante

van frisbloot soezenbeslag, zonder schaamte

Ie lacht mij toe

 

Tussen beide haanden he’k oe klem

mien mond hol ik wiedewagen lös

mit ien hap brèèk ik oe:  Böschschsch

Ie lacht mij toe

 

Slagroom glijdt as zute golven

likt mien neuze, onderuut ezakt

sukelao an mien taanden eplakt

Ie lacht mij toe

 

Nog ien hap mien vriend. Ik zegge: saluut

‘k heb oe bestreden, mar ok begeerd

en nou he’k alles der onder esmeerd

Och! Wat mak het mij ok uut!

Ie lachten mij toe

Vliesdunne muren

 

Het huus van mien va

is een kamer

geliek an zien buren

mit muren zo mu en dunne

as spinnerag en lösse draoden

waor hersenspinsels huust

verstrikt en verstrengeld

in menaar eweven

 

Tiedloze gedachten

rolt op en golft neer

as zolte korrels van zaand

mitevoerd deur de zee

tot gestolde geulen

natglaanzend op ‘t straand

gien gistern en morgen meer

waorveur nog zorgen

 

Ik strekke mien narms uut

umme de tied buten te sluten

te vertraogen en te verjagen

intied hij wacht

vergriesd en verkalmd

op zien leste uren

die hum lös scheurt van mij

deur vliesdunne muren

Het kiend in mij is altied in mij

 

Mien innerlijke kiend

zo wied vurt hef zij

hiel lange en vast‘ eslèupen

in Morpheus narms ekrèupen

gleed de tied an heur veurbij

Mien innerlijke kiend

 

As maagie stönd zij veuran

en altied was zij derbij

veur schik en ginnegappen

snikproestend lol te trappen

onschuldig, dat was zij

As maagie stönd zij veuran

 

En toen waren daor die mèensen

zij keuzen tegenpartij

zij pestten en zij pleugen heur

totdat het maagie stille weur

zij uutèendelijk niks meer zei

En toen waren daor die mèensen

 

Nou is mien gekwetste kiend

aoverbezorgd umme mij

dan kriebelt zij mien zied

een hiele lange tied

is zij opiens derbij

As mien gekwetste kiend

 

Ik wil heur vaste holden

smeeke blief bij mij

want ‘k lefe veule lichter

mit een lach op mien gezichte

en heur hiel dichtebij

Wil ik heur vaste holden

 

Mien innerlijke kiend

Ode An Mien Moe

 

En nog kan’k oe zien staon

al he’k mien ogen dichte

zo wied vurt hier vandaon

warmdruppelt braandt een traon

traog op mien gezichte

En nog kan’k oe zien staon

 

Mit schölk en schörreldoek

waj altied in de weer

de keuken en de does

wördden steeds weer opepoetst

ontdaon van stof en smeer

Mit schölk en schörreldoek

 

Soms vuul ik nog oen narms

zorgzaam en steunzachte

troostend umme mien lief

as een vertrouwd verblief

een kostbare gedachte

Soms vuul ik nog oen narms

 

Och, as ik toen iens wus

dat ie ooit vurt zölden gaon

en ikke wieder mus

nooit meer oen zwei of kus

mien lèven zöl stille staon

Och, as ik toen iens wus

BETRAPT

 

Stille vlinders ontwaakt uut hun winterslaop

nao het staren in de zeeblauwe kleur

van heur ogen, gericht op hum, ’t jonge schaop

Volwassenheid dringt zich op, rök de geur

 

van ‘t greune grös dat zien prilte bevrijdt

en zien duust’re verlangen um heur te umarmen

Wordt zien heim’lijke dromen straks warkelijkheid

zal hij mit zien gloed heur harte gaon verwarmen?

 

’t vuur likt zien lippen, donshaorties verbraand

heur zeeblauwe ogen kleurt kort zien verstaand

as de juf iniens naost zien taofeltie stiet

 

zien hiete brein verzwakt al zien krachten

as zij vrag: ‘Waor zit ie mit oen gedachten’

vervluukt hij beschaamd zien puber tied

 

 

MEVROUW VAN DER SLEEDEN

Heden

deel ik u mede

dat mevrouw Van der Sleeden

een paar uur geleden

van de trap is gegleden

Zij vergat een paar treden

riep een paar gebeden

en rolde naar beneden

aangekomen op de harde vloer

vloekte zij en liet een boer

haar man die dit hoorde

zei dat het hem stoorde

dat dergelijke woorden

niet hun huis toe behoorden

…

Heden

deel ik u mede

dat de man van mevrouw Van der Sleeden

een paar uur geleden

van de trap is geduwd óf gegleden

en toen is overleden

Ik weet. Dit gedicht is bar en boos!

Zonder fatsoen en geheel respectloos

Maar heus, ik kan er niks aan doen

Die Vrouw Van der Sleeden die kent geen fatsoen!