Op ’t zaandpad
van mien verleden
huppelde’k
de tied veuruut
Ik kende gien
zorgen en
gien onrust
der was
gien drokte
gien geluud
As ik zin had
gung ik liggen
achteraover
in ’t grös
En de wolken
veur mien ogen
speulden tikkertie
mit verlös
Zo kun ik
uren mijmern
starend naor
’t kalme blauw
En veur mij
lag mien toekomst
nog veilig en
vertrouwd
Sterre, sterre nacht
Varf oen kuunstwark blauw en gries
Starend aover ’t Olde Diep
Mit ogen die ’t duuster van mien ziel herkend
Schaduwen in de bomen
Schets oen angst uut bange dromen
Laot de wiend in ’t water stromen
In warme kleuren in zijdezacht contrast
En nou snap ik pas,
wat ie prebeerden te zeggen tegen mij
En hoe aj vöchten tegen oen raozernij
Mar ’t kwaamp steeds dichterbij
Ze wolden niet luustern. Zij wussen echt niet hoe
Misschien doet ze dat noe
Sterre, sterre nacht
Zunnebloemen die helder braand
Witte wieven op ’t plattelaand
As waren Vincent zien ogen van porselein
Kleuren van satijn
Spaarbaankbos in duusterzwart
Verweerde koppen, olde smart
Asof ‘t petret van de schilder zölf was
En nou snap ik pas,
wat ie prebeerden te zeggen tegen mij
En hoe aj vöchten tegen oen raozernij
Mar ’t kwaamp steeds dichterbij
Ze wolden niet luustern. Zij wussen echt niet hoe
Misschien doet ze dat noe
En al was ’t volk slecht toen
Ie kunden daor niks tegen doen
En zo wörd oen haop een zwaore vracht
In die sterre, sterre nacht
Gaven ie oen leven zoas geliefden vake doet
En ik had oe kunnen zeggen toen Vincent:
De tied was nog niet toe an iene zo kleurriek zoas oe
Sterre, sterre nacht
Zölfpetret an lege muren
Boerinne kaokt op vlammende vuren
Mit ogen die alles ziet mar nooit vergeet
As de vrumden mit wie aj eet
De herders an ‘t schaopen scheren
En törfstikkers in grauwe kleren
’t Broene gold bedekt deur heidemeren
En nou weet ik pas,
wat ie prebeerden te zeggen tegen mij
En hoe aj vöchten tegen oen raozernij
Mar ’t kwaamp steeds dichterbij
Ze wolden niet luustern. Nee, dat deuden ze nooit
Misschien doet ze dat ooit …
Der bint van die dagen dan vuul ik ’t knagen
’t kriebelt en jokt mij in d’hoed
’t Veurjaor hangt zwaor, mien huusie mut klaor
hemmeltied raost deur mien bloed
Oh herig, oh herig, wat is alles smerig
mien roeten, ik magge mij schamen
de zunne schient fel, ’t is kommer en kwel
ik stortte mij eerst op mien ramen
Mit sponse en wisser wordt alles weer frisser
temiensten: ‘t is een begun
zit mien klussie der op, he’k wat aans in mien kop
al wo’k liever stoppen a’k kun
Ik vuule mien haanden ontiegelijk braanden
de spinnenrag vlög mij um d’oren
waor is nou mien ragger, ik vuule mij bagger
lao’k eerst ies die biesten vermoorden
Koom’k in de keuken, word mien plan weer ebreuken
die kassies die liekt ja wel broen
de gevarfde kleuren op mien roomwitte deuren
zij liekt in ’t niks meer op toen
Ik griepe wat water en een klein beetie later
is de vriezer inienen de pineut
’t Ies dat der zit mak de inhold te wit
nou bin’k ok nog diepvriestechneut
Ik poetse en knalle, constant as een malle
’t kriebelt en jokt mij in d’hoed
de klussen waren zwaor, mar mien huus is weer klaor
en hemmelen veur een jaor uut mien bloed
Zoek de zon in al je dagen
waai de wolken uit je lucht
Vul jouw koffer vol met dromen
keer er met een hoop terug
Jaag het nieuws maar van je netvlies
wend je af van drift en nijd
Kus de rust, omarm de stilte
groet de gaten in je tijd
Dans de zorgen uit je zinnen
zet de wekker op absent
Nip de nectar uit de zomer
en GENIET van DIT moment
Gelukkig zijn maakt mij soms bang
geluk duurt nooit een leven lang
was het maar waar
Het is heel vaak een kort moment
dat ik volstrekt gelukkig ben
nooit eens een jaar
En wil geluk dat ik het ben
en dat gevoel opnieuw herken
dan kan dat stuk
Dan ben ik blij dat ik het vang
en voel ik het een tijdje lang
dat is geluk
Jouw stem
Snij de stilte dwars doormidden
merk ’t mikpunt van je doel
wek de woorden van je zwijgen
geef geluid aan je gevoel
Schroef de schroeven van je angsten
breek het bouwwerk van je pijn
pak pionnen van het machtsspel
scheidt de waarheid van de schijn
Voeg wat flinkheid aan je vechten
haal de remming van je rem
schud de schaamte van je schouders
weet: Je wapen is je stem
’t Noorderlocht en Koning Winter
deuden lèèstdaags toch zoiets mals
vanof heur witte wolkenbaankie
daansten zij een Weense wals
en zij glierden en zij gleden
en zij glisten winterhard
zodat alle wolkenvlokkies
onderuut kwamen, hiel apart
De lentetied kun ’t niet anzien
zij bedacht een prachtig plan
as zij nou de zunne daanste
kwaamp daor vast’ ontdooien van
en zij glooide en zij glaanste
en zij golfde lentezacht
zodat alle wolkenvlokkies
smölten deur de schitterkracht
Alle bloembollen daor beneden
zungen een lentegruun couplet
opgewekt kwamen zij naor boven
bleuzen zunnig heur trompet
en zij gruiden en zij bluiden
en zij fleurden in bonte kleur
zodat een woeste Koning Winter
zich verslèuk in D-mineur
Ik verwarm je met mijn woorden
zoen met zinnen jouw gezicht
stuur een luchtkus in een appje
zing een digitaal gedicht
Nu ik jou niet mag omarmen
en omhelzen evenmin
strooi ik liefde met mijn letters
met mijn hart er tussenin
Ik omarm je met mijn knuffels
wel Online en dus Legaal
zo wil ik jou mijn warmte sturen
maar steun je liever weer normaal
Veeg de vloer’ an mit oen twiefels
schrob de scharven van oen vrees
Wis de webben uut oen angsten
speul de spiegels van oen geest
Schrap de zinnen uut oen zorgen
pries oen betere helfte goed
Haal de bessem deur benauwdheid
stik ’t locht an in oen moed
Striek de volden uut oen fronsen
kus de onrust van oen plan
Poets de passie in oen dromen
dan kun ie de wereld an
^^^^
^^^^^^^^
Karstgemis
KarstMIS! KarstMIS!
Wat een gezellig feest,
allent is Karst umme te vieren
mar missen doe’k dan het meest
want missen mit de Karst, is arger as normaal
‘k vuule dan nog meer as aans, wij bint nooit meer totaal
Y
B
H