Ze weit deur de bos
zonder wiend zonder bomen
ze zingt in een taal
zonder zinnen zonder woorden
Ze rolt as een golf
zonder kust zonder kaante
ze schrouwt in heurzölf
zonder schroom zonder schaamte
Ze schreit lege ogen
zonder snik zonder traonen
ze reist deur de tied
zonder komen zonder gaon
De zinne ‘ze rolt as een golf zonder kust zonder kaante’ komp uut een gedicht van Rieks Siebering en was onderdeel van een opdracht van de schriefwarkgroep in Beilen.
Ik herken oe in mien ogen
in mien haor oen zelfde slag
zölfs de koelegies in oen wangen
bint hetzelfde as ik lach
Ik herken oe in mien praoten
in mien doen en in oen laoten
Steeds herken ik meer in oe
steeds een beetie meer mien moe
Als je soms de taal vergeet
waarmee je bent geboren
als je geleidelijk aan niet weet
wat te doen met woorden
Als je soms een ding niet weet
die je altijd hebt geweten
als je geleidelijk aan vergeet
dat je steeds meer gaat vergeten
Vergeet jij straks dan ook mijn naam
die jij mij hebt gegeven
weet jij niet meer van jouw bestaan
wat is dan nog het leven
Waor bint de wieken
van vrogger ebleven
zoveul water
um oons huus
a’k mien ogen slute
vuul ik weer de angst
op mien kleine fietsie
mus ik der bij langs
zwiemelnd en zweiend
was ’t slim uutkieken
mit zien dreiend
want in de wieke
zat de bullebak
wussen ze oons te melden
en as die oe te pakken kreeg
koj het nooit meer naovertellen
het water mus vurt
en maakte plekke
veur geasfalteerde wegen
mar toch koom ik
in gedachten
die bullebak steeds weer tegen