IN DE WAR
Soms weet ik niet dat ik weet dat ik soms ineens iets niet weet
Omdat ik dan ineens vergeet dat ik soms ineens iets vergeet
En wat ik daarnet nog wist
meteen weer wordt gewist
soms weet ik dat
maar
soms vergeet ik dat!
Gedichten
VEURBIJ DE TIED
Soms rie’k ’s aovends naar huus langs oen thuus
en kieke dan altied evenpies opzied
ik wete da’k achter de dichte gerdienen
oen bekende gezichte zal vienden
deurleefd deur jaoren verdriet en zorgen
ekregen deur gistern, of de dag van morgen
zittend in oen stoel starend naor … waornaor?
middenin oen gevuul varend, vurt van daor
en a’k dan ’s aovends zo langs oen huus rieë
en oe achter de dichte gerdienen zieë
vuul ik mij altied zo bezwaord en schuldig
waorum he’k zo’n haost en bin’k zo ongeduldig
de tied jag mij op, ik scheure langs oen thuus
’t giet langs oe hin, mar ik wille rap naor huus
heb zoveule te doen, mien leven wacht op mij
en ie zit achter oen gerdienen. Zo ver weg, zo dichtbij!
^^^^
^^^^^^^^
Karstgemis
KarstMIS! KarstMIS!
Wat een gezellig feest,
allent is Karst umme te vieren
mar missen doe’k dan het meest
want missen mit de Karst, is arger as normaal
‘k vuule dan nog meer as aans, wij bint nooit meer totaal
Y
B
H
Ze reist as een golf
Ze weit deur de bos
zonder wiend zonder bomen
ze zingt in een taal
zonder zinnen zonder woorden
Ze rolt as een golf
zonder kust zonder kaante
ze schrouwt in heurzölf
zonder schroom zonder schaamte
Ze schreit lege ogen
zonder snik zonder traonen
ze reist deur de tied
zonder komen zonder gaon
De zinne ‘ze rolt as een golf zonder kust zonder kaante’ komp uut een gedicht van Rieks Siebering en was onderdeel van een opdracht van de schriefwarkgroep in Beilen.
Herkenning
Ik herken oe in mien ogen
in mien haor oen zelfde slag
zölfs de koelegies in oen wangen
bint hetzelfde as ik lach
Ik herken oe in mien praoten
in mien doen en in oen laoten
Steeds herken ik meer in oe
steeds een beetie meer mien moe
Voor mijn vader
Als je soms de taal vergeet
waarmee je bent geboren
als je geleidelijk aan niet weet
wat te doen met woorden
Als je soms een ding niet weet
die je altijd hebt geweten
als je geleidelijk aan vergeet
dat je steeds meer gaat vergeten
Vergeet jij straks dan ook mijn naam
die jij mij hebt gegeven
weet jij niet meer van jouw bestaan
wat is dan nog het leven
Ofeweken
Waor bint de wieken
van vrogger ebleven
zoveul water
um oons huus
a’k mien ogen slute
vuul ik weer de angst
op mien kleine fietsie
mus ik der bij langs
zwiemelnd en zweiend
was ’t slim uutkieken
mit zien dreiend
want in de wieke
zat de bullebak
wussen ze oons te melden
en as die oe te pakken kreeg
koj het nooit meer naovertellen
het water mus vurt
en maakte plekke
veur geasfalteerde wegen
mar toch koom ik
in gedachten
die bullebak steeds weer tegen