VEURBIJ DE TIED

Soms rie’k ’s aovends naar huus langs oen thuus

en kieke dan altied evenpies opzied

ik wete da’k achter de dichte gerdienen

oen bekende gezichte zal vienden

deurleefd deur jaoren verdriet en zorgen

ekregen deur gistern, of de dag van morgen

zittend in oen stoel starend naor … waornaor?

middenin oen gevuul varend, vurt van daor

en a’k dan ’s aovends zo langs oen huus rieë

en oe achter de dichte gerdienen zieë

vuul ik mij altied zo bezwaord en schuldig

waorum he’k zo’n haost en bin’k zo ongeduldig

de tied jag mij op, ik scheure langs oen thuus

’t giet langs oe hin, mar ik wille rap naor huus

heb zoveule te doen, mien leven wacht op mij

en ie zit achter oen gerdienen. Zo ver weg, zo dichtbij!